"Aniele mój..."

Mała Mi

Stała sama. Zupełnie sama. Wiał zimny jesienny wiatr...żółte i pomarańczowe liście cichutko spadały na nią...nie płakała, że jest sama, że nie ma już jego ani jej. Ale nadal pamiętała...

Obok niej przeszedł starszy mężczyzna...spojrzała na niego...tak! To on...Staną przed nią...przed tą starą, zniszczoną ławką...usiadł...żółte liście nadal spadały na nia...jemu one też nie przeszkadzały...

Mężczyna spojrzał w dal. Widział mały, biały domek na wzgórzu...

"To tam..." pomyślał...Tam ją poznałem.Tam poznałem mojego Anioła..."

Jego wzrok stał sie nieobecny. Przechodzący, znajomi dla niego ludzie wiedzieli o czym myśli.

Wiedzieli, że w tym miejscu przebywał ze swoja chorą żoną...w tym miejscu ona umarła...a on ja nadal kochał. Jego miłość zwyciężyła śmierć.

Na ławce wygrawerował napis "Aniele mój..." Tak...Aniele...tak o niej mówił...kochał ją i kocha nadal...

Odeszła bardzo dawno, ale on pamięta...wierzy, że ona jest obok niego na tej ławce, jest z nim zawsze gdy on tam jest ...trzyma go za rękę...albo on trzyma ją...nadal są razem i będą już zawsze...

Wstał...podniósł pomarańczowy liść klonu...położył na ławce- wiedział, że ona kochała klony...powiedział cicho "Aniele mój..." i odszedł...odszedł do niej...umarł...zasnął...i są razem...teraz już nic ich nie rozdzieli...

A ławka stoi sama...nie płacze...ale pamięta. Pamięta ich słowa, pamięta ją i jego...pamięta ich miłość...

koukounaries

Za mało opisów. I nieskładnie. Czytając tą jednocz. gubiłam się, chociaż jest przecież strasznie krótka.
Zgubiłaś strasznie dużo polskich znaków. Mnie to przeszkadza ;P Poza tym nie 'staną', tylko 'stanął'.
Wg mnie mogłoby być dużo, dużo lepiej.