By Blood

Blood

Jest to nic, po prostu nic... kilka zdań skleconych i pozbawionych żaru, pozbawionych miłości... może i wam się spodoba... może... zapraszam...

Dedykacja...:

-Sick;
-Cherry;
-Asia;
-Adeleida.

Stała obok okna oparta o zimną ścianę i popijała już trzecią herbatę dzisiaj, a była dopiero dziewiąta. Nie wiedziała jak minie jej dzisiejszy dzień. Czy wyjdzie gdzieś czy może ktoś do nie przyjdzie, nie nikt nie przyjdzie. Ona nie chce, ale jej prośby, modły i tak zdały by się na nic. Ktoś by i tak zawitał, czy Maciek, Brewka lub Kasta i tak ktoś przyjdzie po mimo jej protestów i kazań ktoś zaszczyci ją swoją obecnością. Ktoś się pożali, ktoś nie da jej spokoju. W sumie to była wyrocznią, każdy się jej radził.

Patrzyła jak dzieci z podwórka bawią się w kałużach. Lekko się uśmiechnęła, przypomniało jej się jak kiedyś sama robiła babki z błota i biegała po tym podwórku, tym samym. Z rozmyślań wyrwał ją dźwięk sms’ a, próbowała go zignorować, nie udało się, cały czas dzwonił. Odebrała. Okazało się, że Brewka nie przyjdzie dziś, jedzie z matką do Poznania. Jedna z głowy- pomyślała kiedy wykasowała sms’ a. Nie wiedziała co z sobą począć, ubrać się. Może po prostu zostać w domu, nie wpuszczać nikogo i ignorować wszystko i wszystkich. Nie wiedziała, nie chciała, nie mogła.

W głowie miała cały czas obrazy sprzed kilku lat, a może kilku sekund? Nikt tego nie potrafił określić. Kiedy opowiadała o wydarzeniach sprzed kilku lat można było wyobrazić sobie, że jest się tam można wszystkiego dotknąć i zobaczyć na własne oczy co się stało.

Po jej rumianym policzku spłynęła łza, łza która mieściła w sobie wszystkie uczucia, uczucie nienawiści i smutku do samej siebie. Nie mogła nic zrobić, nie było jej tam. Nie wiedziała, to wszystko było przypadkiem.

Trzy osoby, jedna ofiara, jedna ciężarówka, litry krwi, jeden wrzask, miliony łez, jeden pogrzeb, i to miejsce ciągle można znaleźć tam kawałek lusterka przepełnionego bólem i nienawiścią, nienawiścią do samej siebie chociaż to nie jej wina. Patrzyła na starą z zadartymi kątami fotografie na której nie wyraźnie było widać dwie postacie. Jego i ją. Oboje stali uśmiechnięci i przytuleni do siebie na łące. Widać było, że są szczęśliwi, razem.

-Nie oszukuj siebie, weź się w garść…to tylko zwykłe puste słowa…Nigdy Cię nie zostawię- tylko tyle zdołała z siebie wyrzucić. Poczym jej nikły głos zniknął gdzieś pośród dziewczęcego łkania i proszenia o pomoc, tak potrzebną.

I jednak było o czymś i miało swój mały i nie zauważalny cel.
Tę jednoczęściówkę dedykuje jemu, temu który odszedł wśród zła.
Jerzyku dziękuje tobie, ale nigdy nie wybaczę Ci, że zostawiłeś mnie na pastwę losu, zupełnie samą i bezbronną. Przepraszam i dziękuje…

Flaty

Skłania do smutnych refleksji. I to bardzo smutnych. Rada - pisz choc troche weselej, jesli nie chcesz, zeby ktos po przecztaniu twoich dziel nie rzucil sie z mostu(czyt. Podobalo sie)

A-Adeleida

Kurcze...
Mało brakowało, a bym się rozkleiła.
Już drugi raz!
I jeszcze dedykacja...
Piękno.

Ona Scorpiona Von Harpia

PIerwszy akapit, jakoś mi się nie podoba.
Dlaczego?
Nie wiem.
Po prostu tak czuję.
Parę powtórzeń, no i ten sms.
O ile dobrze wiem, sms-y nie dzwonią ciągle, dopóki sie ich nie odbierze.

Ogólnie opowiadanie ładne, a co najważniejsze - z serca.
Czekam na następne.

A-Adeleida

Astray, sms-y mogą dzwonić ciągle, np w sagemie.
A opowiadanie jest też prawdziwe.
Wyłap jego sens, a zrozumiesz...

Łajt

Ja zrozumiałam... Co prawda było kilka powtórzeń, ale nie zwróciły aż tak mojej uwagi. Eliz... Ty się nie rozkleiłaś, natomiast mi pociekła łza... Pięknie.

Jessi

Pięknie. Kurcze, tak...Nastrojowo. Trafiłaś mi do serca Wink

Zgadzam się z Flaty, skłania do refleksji. Ale to dobrze. W końcu mam motywację by rozważyć parę kwestii Smile

Czekam na więcej Surprised

*

Ona Scorpiona Von Harpia

Wiem, że jest prawdziwe.
A przynajmniej - domyśliłam się.
Jak najbardziej, sens - rozumiem.
Mi chodzi tylko, o wykonanie.

Blood

Jezu jest to tu jeden dzień i już tyle komentarzy. Spróbuje odpowiedzieć najlepiej jak potrafię...

Falty- skłania do większych refleksji? Mam nadzieje, w pewnym sensie o to mi chodziło.

M-Adeleida- cieszę się, ze ci się podobało, a dedykacja wiesz za co... Wink

Astray DemoniC Girl- ten sms, jak mam ustawione, że dzwoni cały czas, przynajmniej w starym telefonie miałam. A sens? Jest tam gdzieś schowany, gdzieś za gęstym lasem słów...

white_angel- cieszę się znów, że się podobało... owszem jest kilka powtórzeń, ale są tu nie bez powodu... poza tym pisałam to dawno, jakoś 2,5 roku temu.

Jessi- znów się rumienię... podoba się... cieszę się niezmiernie... ale żeby motywowało? Nie, to nie to... jest to kilka skleconych nierówno zdań z których nic nie wynika, nic prócz bólu i wspomnień...

I dzięki za komentarze! Może dam tutaj jeszcze coś co choć w pewnym stopniu będzie przypominało więcej niż wypowiedź... jeszcze raz dzięki...

OrubeKaulitz

Ładne. Wywołuje refleksje, ale mimo wszystko zgubiłam się gdzieś tam w środku.

Emereth

I znowu zamarłam.To takie przykre.I daje do myślenia.Też gdzieś się pogubiłam, choć sama nie wiem dlaczego.Śliczne.

koukounaries

Żałuje, że nie trafiłam tu wcześniej.

Podoba mi się Twój styl i to, że potrafisz tak dużo zmieścić w tak małej ilości słów. Ja się zawsze rozpisuję i wszystko wychodzi takie.... gumowe.
Ogólnie - mniam ;}

Szkoda, że już nic nie piszesz.